goreve basladigim yil, ilk defa kendi başıma yaşamanın heyecanıyla epey uzun süre sabah kahvaltı hazirlayip gittim işe. bunda biraz o dönem spor yapmamin da etkisi vardi. fakat kahvaltı ne kahvaltı! sabahın korunde kalkıp krep yapip, peynirle balla yedigimi bilirim. zeytin, peynir vs saymiyorum bile.

aradan sanırım bir yıl kadar geçtikten sonra usenmeye basladim. o zamandan beri sabah kalktığımda hiç istahim olmuyor. sabah kalkıp krep yapan, hafta sonu balkonda bir başına mangal yapan o sefa pezevengi gitti; tembel, uyuşuk bir adam geldi. sanırım bu biraz da yalnız yaşamakla alakalı. kalabalık sofrada yemek yemek her zaman daha huzurlu, keyifli olur.

tek başına yemek çok hüzünlü be.